Nu alweer jaren geleden, werd ik op een ochtend wakker en voelde me vreemd, heel vreemd. Ik was bang, heel bang. Mijn hoofd tolde. Sneller en sneller volgden gedachten elkaar op. Gedachten over dood, over leven, over wie ik was, over wat ik met mijzelf aanmoest. Ik werd steeds angstiger. Ik raakte in paniek. Er ontstond een knoop in mijn maag en weldra kon ik niet meer eten zonder braakneigingen te krijgen. Niet lang daarna kon ik ook niet meer slapen. Niet een beetje niet slapen, nee, totaal niet meer. Iedere keer als ik dreigde weg te zinken, schoot er een stoot adrenaline door me heen, waardoor ik klaarwakker overeind vloog. Ik begon af te vallen en leefde in een constante staat van alertheid. Alles zag ik door een wattige waas. Ik kon niet werken. Yoga en meditatie deden wel wat. Maar niet genoeg. Met mensen kon ik nog wel praten, ze werden zelfs een reddingsboei voor me. Ik wilde niet meer alleen zijn en werd doodsbang voor mijn bed. Voor weer een nacht in de hel. De nacht riep alle demonen op die je je maar voor kunt stellen. En mijn geteisterde geest wilde alleen maar één ding. Slapen. Slapen. Of anders dood gaan. Ik begon te bidden. Maar dat hielp niets. Wat moest ik doen? Ik ben natuurlijk in therapie gegaan, vellen vol Byron Katie (The work) geschreven, mijn altijd redding in nood. Een lieve vriendin was mijn steun en toeverlaat. Uiteindelijk ben ik op aanraden van mijn therapeute een antidepressiemiddel gaan slikken, Mirtazapine. Een van de bijwerkingen van dit middel in het begin is dat je er beter op gaat slapen. Ik heb een hekel aan pillen, althans dit soort, maar het was een verademing om een half tabletje te nemen en 12 uur achter elkaar weg te zijn. Dit, en veel heel veel Byron Katie worksheets samen met heel veel Alexandertechniek, therapie waarin ik ook met the Work werkte, en hypnotherapie met Sinead Daly , heeft uiteindelijk geholpen. Met de antidepressiepillen ben ik allang gestopt. Ik heb ze ongeveer twee weken gebruikt.
Had ik een burnout? Nu, terugkijkend, zie ik, althans dénk ik te weten, waardoor dit alles ontstond. Niet alleen zat ik in de overgang, met alle opvliegers en stemmingswisselingen erbij, ook was ik aan het rouwen. Een diepe rouw. Zeven jaren lang was ik mantelzorger. Eerst voor mijn ouders, mijn vader die ernstig ziek werd, mijn moeder die plots onverwachts door alle stress eromheen overleed, daarna voor mijn toenmalige vriend die kanker kreeg. Als klap op de vuurpijl kreeg mijn jonge buurjongen kanker en overleed net toen ik een beetje aan het bijkomen was. Allemaal, maar vooral mijn arme vader, hadden ze een afschuwelijke lijdensweg. En daar ben ik van heel dichtbij getuige geweest. Raar genoeg sliep ik in die tijd als een roos. Slaap was mijn uitweg, mijn zegen.
Slaapproblemen. Ik weet er dus alles van. Mijn nachten zijn, na die periode, nooit meer hetzelfde geweest. En verlicht ben ik helaas ook niet geraakt. Of misschien wel, maar heb ik het niet in de gaten.
Ik heb me ingelezen. Alles wat er bestond over slapen, alle boeken, alle internetsites, heb ik bestudeerd. Ik heb mijn televisie uit mijn slaapkamer verbannen, ik heb tot drie keer toe mijn bed verplaatst, ik deed alles wat me werd aangeraden. Geen computer meer, twee uur afbouwen, duisternis, geen geluiden. Melatonine, slaapthee, lavendel, slaapthee, je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het gedaan. En telkens verzon ik wat anders. Oxazepam ligt altijd naast mijn bed. Ik neem het gelukkig zelden. En bij tijd en wijle heb ik weer een slechte nacht. Soms ook periodes. Dan slaat de angst wel weer even toe. Maar ik heb wel geleerd om me daar niet al te druk over te maken. Al doe ik dat soms natuurlijk wel, vooral als ik een drukke dag voor de boeg heb. Alexandertechniek helpt enorm. Het helpt me bij mezelf te blijven, te leven in het nu, het helpt me los te laten en alles in een geheel ander perspectief te zien. Ook verdiep ik me momenteel in ACT, Acceptance en commitment therapie. Ik heb gezien dat dit, net als the Work of Byron Katie, Eckhart Tolle, heel erg aansluit op Alexandertechniek.
Mijn problemen zullen door dit alles nooit meer dezelfde zijn. Dankzij deze “technieken”, die eigenlijk geen technieken zijn, maar eigenlijk meer “mindsets”, leer ik door elk probleem, elke nare gebeurtenis, steeds iets meer over mezelf. En daarmee over het leven. En dat is voor mij ook waar yoga over hoort te gaan.
Reactie plaatsen
Reacties