Mijn vriendin, grootste fan en degene die van het begin af aan mijn yogalessen overnam als ik ziek was of op vakantie, is niet meer. Ze is verdwenen. Overleden. Ik schreef dit verhaal voor haar. Ze krijgt een ereplaats op mijn website. Een oude foto van ons hierboven.

Meditatie voor de wereld

#metoo

Een yogaleraar heeft eens tegen me gezegd dat mensen hechten aan pijn. Dat is zo, volgens mij..Als je langere tijd pijn hebt en het opeens weg is voel je je plots incompleet. Het is me tevens opgevallen tijdens lessen dat mensen die pijn hebben vaak aan niets anders kunnen denken. Ze wijzen er niet alleen telkens naar maar raken het gebied ook steeds aan. (“De pijn zit híér!!”)

Omdat ik ouder wordt en mijn lichaam niet meer is wat het ooit is geweest, kreeg ik een buikje. Een rond buikje dat zich ook nog irritant rondom mijn heupen kronkelde. Zwembanden. Dit ergert me mateloos. Ik had vroeger een prachtige platte buik, een sixpackbuikje, en daar hoefde ik niet veel voor te doen. Hoewel….eigenlijk….ik trainde me natuurlijk suf in yoga. Overmatig zelfs, denk ik. En ik deed ook veel Pilates. Nu doe ik het allemaal anders. Maar daar heeft die dikkere buik niets mee te maken. Sinds mijn eerste Alexandertechniekles heb ik een liefde ontwikkeld voor gewichtloos zijn, voor het door het leven leren zweven, voor ruimte, voor innerlijke stilte, voor loslaten, voor ontspannen in helderheid en kracht van binnenuit. Tegenwoordig tracht ik ieder gevoel van spierpijn door fanatiek trainen, tot een minimum te beperken. En áls ik al iets voel dan wil ik dat dit een gezond gevoel van ondersteuning is. Het heeft me enorm geholpen. Want in mijn yogatraining deed ik altijd teveel. Ik wilde alles weten, alles ervaren, alles kunnen en ik deed uitzinnig mijn best. Pijn? Per ongeluk een blessure hier, een blessure daar, wat onderrug klachten, nekpijn of iets anders? Hoorde erbij. Ik blesseerde me alleen nogal vaak, helaas. Er was altijd wel wat.

Geplaatst op 8 september 2018